Related Collectible
Lore
Obręcz Siódmego Serafina
„Nie możesz mnie zostawić. Nie w ten sposób” – porucznik Artur Woronin
Rozdział 5: Niezgodne polecenie
Woronin zacisnął mocniej opaskę na łydce Morozowej, by powstrzymać sączącą się krew. Starał się z całych sił, by do jej rany nie dostały się brud i odłamki, które zalewały ich ciała. Pioruny uderzały coraz bliżej. On ponownie wyczuł jałowy zapach ozonu i wiedział, że ma niewiele czasu.
– Wracaj! – krzyknął rozpaczliwie do Boga. Postawił Morozową na nogi, wsparł swoim ramieniem i ruszyli przed siebie, opierając się żywiołowi, który nie odpuszczał.Do stacji ewakuacyjnej mieli 250 metrów. Każdy krok stanowił walkę ze przeciwnościami. W tej chwili myśl o „zimnym śnie” brzmiała zbawiennie. Musiał tylko najpierw dostać się do kapsuł SMILE, ale burza miała inne plany. Stojący w pobliżu humvee został trafiony jednym z nieobliczalnych piorunów, a siła eksplozji przewróciła Woronina i Morozową na plecy. Upadając, poczuł, że jego towarzyszki nie ma obok niego, a dźwięk jego głowy uderzającej o kamień był tak głośny, że wybił się ponad kanonadę błyskawic. Gdy zaczęło mu się robić ciemno przed oczami, dostrzegł na niebie oddalającego się Wędrowca, który zostawiał go samemu sobie.
Nagle został wyciągnięty spod gruzowiska i ułożony na noszach.
– Morozowa…? – wydusił z siebie. W odpowiedzi poczuł tylko nakładaną mu na twarz maskę tlenową. Zaczął się nerwowo rozglądać, by dowiedzieć się, czy Morozowa wciąż żyje. Woronin nie był w stanie wywnioskować czegokolwiek z otaczającego go właśnie chaosu. „Wybacz mi…” – pomyślał, przeklinając kulę na niebie za to, że go opuściła.Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętał, zanim zapadł w „zimny sen”, była eksplozja na niebie tak jasna, że aż go oślepiła.
