Lore
Rękawice starożytnej apokalipsy
„Czysta upartość jest czasem jedyną rzeczą, która oddziela przetrwanie od wytępienia” – Włóczęga
Razem z moją załogą prędko zdaliśmy sobie sprawę, że te stworzenia w monolitycznych placówkach nie są jedynymi na tej przeklętej planecie. Pełno grasuje ich w mroźnej dziczy, lecz nie było tam tak zimno jak w wypełnionych nimi, zamrożonych klatkach monolitu.
Jak się o tym dowiedzieliśmy? Cóż, jednego z nas zabiły we śnie. Nie jest to ani rzadkie, ani tragiczne, doprawdy. Zdarza się. Cholernie tu zimno.
Za wyjątkiem tego, że Duch tego gościa nie mógł go ożywić. Okazało się, że jedna z tych kreatur podkradła się w pobliże naszego obozu i sama jej bliska obecność... stłumiła Światło tego nieboraka.
Nieszczęśliwa sytuacja, ale dała nam nieźle do myślenia. Następnego dnia rano uzmysłowiliśmy sobie, że wpadła nam w ręce potencjalna broń, która wywróciłaby do góry nogami walki Światła ze Światłem.
Wiedzieliśmy, że musimy znaleźć sposób, żeby wywieźć te stworzenia z ich lodowego siedliska.
Trzeba było zrobić to szybko. Pomimo naszego przełomu, napięcie w grupie... sięgało zenitu. Niektórzy z nas myśleli, że dobrze się złożyło, że to zwierze po prostu tędy przechodziło i dopadło tylko jednego z nas, i że wkrótce potem uświadomiliśmy sobie ich wartość.
– przemyślenia Włóczęgi podyktowane jego Duchowi dla potomności. Część trzecia z pięciu.
