Classified Item
Bungie has the ability to expose information in the API that, for whatever reason, is not yet ready to be seen. We call these items "classified".
Sometimes classified items eventually are revealed to be real, in-game items. However, they are usually just junk data that made it into the API that isn't intended to be seen.
We include these items in the database solely to provide a complete view of what is in the API files. You should not take the presence of this item as a guarantee of something coming in a future update or attempt to analyze its presence too deeply. Doing so likely will only lead to disappointment.
This item is categorized as classified because:
- It was marked as a dummy item in the API files.
Lore
Szaty rezonującej furii
Sięgam po pocieszenie. Zostało mi ukradzione.
Podbój. Ogrzewa mnie niczym dawne wspomnienie o niebieskim słońcu na twarzy. Jednocześnie przypomina mi radość z istnienia poza światem tronowym, choćby przez chwilę. Żyję w tej chwale – to rzadka okazja, by odejść od wygnania w tej wyniesionej poczwarce, gdy nabieram sprytu przed sparingiem z Wiedźmą.
Mój Świadku, z pewnością wybrałeś mnie na jej niańkę, by ten znój wyostrzył moją przebiegłość.
Lecz w tym momencie, raz jeszcze siedząc okrakiem na Piramidzie, gdy przede mną rozciąga się nowe imperium, mój cel jest jaśniejszy niż jakikolwiek, który można znaleźć wyryty w przeklętych kamieniach globu, jaki mnie ukształtował.
Pod moim spojrzeniem rozbłyska Kalarahnda. Smugi żółtej mgły w rubinowych chmurach. Cudowny pierścień otaczający Kalarahndę rozpryskuje się niczym migotliwy, zdmuchnięty wiatrem piasek – recepta na głupotę, jaką jest zaufanie, wypisana na milionach milionów ceramicznych odłamków.
Żyję w tej chwale – ponieważ okradziono mnie z możliwości całkowitego usunięcia gatunku.
Ponieważ bez mojego udziału pojawił się kult apokaliptycznego świętowania Ciemności i błogosławionej nicości.
Rósł przez lata w cieniach, przyciągając do siebie rozczarowanych od najbiedniejszych po najbogatszych. Te Polipy Długiego Cienia wyczuły – jakby z natchnienia opatrzności – nadejście końca i uznały pęknięcie pierścienia za ostateczny znak: mieli zostać wyniesieni, a wraz z nimi ich pobratymcy. Na kilka chwil, zanim ich planeta stała się moją, ich broń enzymatyczna wymazała całe życie z powierzchni tej mokrej skały. Podstępna kradzież, sprowokowana moim własnym chwalebnym nadejściem.
I nic nie wskazywało na udział Wiedźmy, poza grymasem jej twarzy, który zdradził powściągany zachwyt.
